Dedikim - Lang Leav

Dedikim

Ajo kap lapsin e saj

Dhe mendimet për të

Fluturojnë një nga një

Në vetminë e saj. 

Për atë ajo është poetja e tij

Dhe ai poezia e saj. 

Unë jetoj...

    UNE JETOJ, JETOJ ...

Të them që s´më mungon

Veten keq do ta gënjeja,

Të them që s’dua të shoh

Veten rendë do ta dënoja.

Të them që mall nuk kam

E gjallë për ty po digjem,

Të them që s’ndjej aspak

Atëher’ më sdo të jetoja.

E unë, jetoj, jetoj, jetoj

Dhe pse ti më mungon,

Edhe pse malli më dogji

E me sy kudo të kërkoj.

Çdo çast që pas e lemë

Më rendë ndarjen ma bën,

Kujtimet në memorie

Më afër teje më çojnë.

Jetoj i dashur, natyrisht jetoj

Që harresën tende të sfidoj,

E kështu në heshtje të vazhdoj 

Edhe më shumë të dashuroj.