Më lini të bërtas - Sabine Sicaud

Ah, më lini të bërtas, të bërtas, të bërtas …

Të bërtas sa grykën të çaj e të plas !

Të ulërij si një kafshë që therret,

Si hekuri që rrihet zjarr në farkëtore,

Si pema që këputet nga dhembët e sharrës,

Si xhami që pritet nga thika e diamantit …

Të çirrem, të bërtas, të grindem.

S’me prishet puna që njerëzit

Do tremben. Unë kam nevojë

Të bërtas që nga thellësia e shpirtit.

Njerëzit ? Se dini sa larg meje ata janë ?

Njëlloj si të mos ekzistonin fare,

Përderisa vuajtjet e dhimbjeve të mia

Më bëjnë ta ndjej veten fillikat në botë,

Si në burg vetmuar të heq e të lëngoj?

Të më flasin ? Jo, as që pres të më flasin.

Bile nuk di a duhet ndihme t’i u kërkoj

Kur si e çmendur klithmat i lëshoj,

Ditë e natë si e mallkuar nga dhimbjet,

Nga kjo egërsirë kaq mizore që më vret.

Besoni se kjo është diçka që durohet ?

Kjo dhimbje, o Zot, që djallëzisht më vret

E ngjitet e ngjitet lart pak nga pak

Me atë artin mizor të lëngimit kinez,

Që askush se sheh, bile as ti vetë,

Drejt shëndetit, shëndetit tim të brishtë ?

Eshte për atë që bërtas, ah, është për atë ! 

Në i dëgjon klithmat, shendeti im, 

Atëherë dhimbjen pse s’ma mposht ?

Pse me le te vuaj të vuaj gjer në vdekje, 

Thuajmë pse ?

Apo është ky i yti shpagim nga që kur të kisha

Për ty s’mendova kurrë, shëndeti im i pakët ?