Veten e vrasim përditë - Bardhyl London

Veten e vrasim perditë.
Në tavolina
të pista kafenesh. 
Në rrjeshta
të ndytë gazetash. 
Në qarqe
prapësish, intrigash. 
Vritemi
në një vdekje të ngadaltë.
Dhe, oh, Zot,
s'arrimë ta kuptojmë vetvrasjen tonë.
Vjen pastaj një çast.
Merr revolverin. 
Këmbëza
nuk hiqet.
Ke vdekur prej kohësh.
I vdekuri nuk vetvritet. 

Si s'të Desha pak më Shumë - Fatos Arapi

Unë e desha përtej vdekjes,
Ashtu dashurova unë
Edhe prap s'ia fal dot vetes:
S'i s'e desha pak më shumë...

Pak më shumë ku shpirti thyhet,
T'i them ndarjes: - Prit, ca pak...
Të gënjejmë mallin që s'shuhet,
Kujtimin të gënjejmë pak.

Përtej vdekjes, përtej botëve,
Atje ku nis "ca pak" tjetër,-
Asaj që më rri mes Zotave:

"Si s'të desha pak më tepër...".

Ata që dashurojnë akoma - Fatos Arapi

Ata qe s'kanë bukë,
kur të kujtojnë bukën,
ty dhe mua le të kujtojnë. 
Ata që s'kanë zjarr, 
kur të kujtojnë zjarrin, 
ty dhe mua le të kujtojnë.
Të pagjumët e botës, 
me syrin hapur si nata, 
në mesnatën e tyre 
ty dhe mua le të kujtojnë. 
Ata që kanë vdekur 
dhe dashurojnë akoma, 
ty dhe mua le të kujtojnë.

Ti do të më dashurosh patjetër - Fatos Arapi

Ti do të më dashurosh patjetër!   

Ky qiell i prillit pa ty është i vjetër,
shkon një trishtim e ja ku vjen një tjetër.
Në mallin tënd ky karafil i egër,-
Ti do të më dashurosh patjetër!

Në sytë e tu diej të vegjël
e ndezën natën dhe ditën e ndezën.
Mirë sot,po si durohet pa ty nesër?-
Ti do t'më dashurosh patjetër.

Kapërcej ty e kapërceva veten,
dhe përtej vetes kapërceva jetën,
dhe përtej jetës kapërceva vdekjen,-
I hapa krahët të pushtoj ty vetëm:

Ti do t'më dashurosh patjetër!

Korbi - Edgar Allan Poe

Një mesnatë të zymtuar, mëndjevrarë, shpirtlënduar
Përmbi libra plot enigma, të një lënde të harruar,
Lodhur, gati në dremitje, befas ndjeva një trokitje.
Mjaft të lehtë, si fanitje, pak të ndrojtur përmbi derë
Ndonjë mik është, pëshpërita, që vjen e troket në derë-
Vetëm kjo, dhe tjetër jo.


Ah!, nuk mund ta harroj kurrë; ish dhjetor i shkretë si gur
Prushi i vatrës, në agoni, lëshonte hije mbi mur
Më kot të nesërmen prisja, pa dëshirë fletët lëçisja;
Trishtimin larg t’a vërtisja, për të treturën Lenor.
Vajzë e rrallë dritë hyjnore, ëngjëjt e quajnë Lenor
Këtu pa emër përgjithmonë.


Perde e purpurt, pikëlluar, e mëndafshtë në qelq fërkuar,
Më drithëronte, më rrënqethte, shpirtit pezm e helm m’i derdhte
Ankthin zemrës t’ja largoja, duke përsëritur thoja:
Ndonjë mik pa lajmëruar, përsëri në derë troket .
Mik a mikesh’ e vonuar, përsëri në derë troket.
Eshtë kjo, dhe tjetër jo.“

Ndërkohë zemra m’u forcua, guximi ngadalë mu zgjua.
Zotni! – thirra, apo Zonjë! Çiltas ndjesë ju kërkoj,
Por e lehtë qe trokitja, përmbi derë tek çfletoja;
Mjaft e dobët qe goditja, tek sa përhumbur vegoja.
Sapo dëgjova “Për nder”, hapa derën menjëherë.
Jashtë asgjë veç natë e terr.

Në errësirë duke kërkuar, gjatë qëndrova i frikësuar;
Sy hapur duke ëndërruar, çfar mëndja s’ ka fantazuar.
Por heshtja ish ngurtësuar, dhe errësira s’më ndihmonte
Shpirti im vajzën kërkonte, kur pëshpërita: "Lenor?"
Një jehonë si me zor, ma ktheu trishtas: "Lenor!"
Vetëm kjo, dhe tjetër jo.


Hyra brënda i tronditur, sytë me lot ende pa tharë, 
Kur kumboi një e trokitur, më e fortë se më parë.
Dikush, po troket në derë, mik’ i shtirë a mik me vlerë.
Le të dal edhe njëherë, që ta zgjidh këtë mister.
Qetsohu o zemër e mjerë, sa ta zgjidh këtë mister!
Jashtë asgjë veç natë dhe erë.

Hap dritaren, shkund kanatat, kur i fryrë tek rreh flatrat,
Hyn në dhomë një korb i vrazhdë, si shënjtor nga kohë e lashtë.
As që përshëndet truthari, një minutë s’ndal tek parvazi,
Por me një pamje antike, fluturoi përmbi karrige,
Ulet mbi një bust Athine, mbi derën e dhomës sime.
Mbretëron, dhe tjetër jo.

Ebanit i zi krekosur, - qesha ashtu buzëvrerosur.
Pendëfryr e madhështor, një askush triumfator.
Ti kokëqethur e mjekërprerë je pa dyshim një trim i ndjerë
O korb i zi e sharlatan, nga pusi i natës pa anë,
Më trego emrin që mban, larg në Detin Plutonian
“Kurrë më” klith ai katran.


Shtang, hutohem kur dëgjoj,shpend pa mend të ligjërojë
Këto fjalë krejt pa kuptim, dalë nga sqepi i tij thatim.
Se nuk ka njeri në botë, që të dalë e të thotë,
Se ka patur të tillë fat, të ketë mbi derë një lugat,
Zog a kafshë, a dreq, a djall, ulur mbi një bust përballë,
Që e quajnë “ Kurrë më”.


Porse korbi kapërdisur, mbi bust rrinte pa lëvizur.
Veç dy fjalë dinte mjerani, me ato pendë si katrani,
I ngrysur si tek varrezat, nuk i tundte pendëzezat.
Fillova të flas me vehte: te gjithë miqtë shkuan e vanë,
Nesër shkon dhe ky nxiran, porsi shpresat që m’u thanë.
Thotë zë çjerri: Kurrë më.


Më habiti largpamësia e vizioneve të tija
Pa dyshim,- thashë,- një rastësi, gjësend tjetër ky nuk di,
Me të mjerë ka jetuar, me njerëz zemërcoptuar
Të përndjekur, ëndërrshuar, për një këngë persekutuar,
Aq sa shpresa e shpirtit trim, humbi krejt në dëshpërim.
Nga i cili “Kurrë më” nuk gjen ngushllim.


Zog errësire i krekosur, ç’ke me zemrën e plagosur?
Marr vërtis i inatosur një jastëk të pluhurosur.
Futem thellë në mendime, ulur në poltron kadife ;
Fantazi pas fantazije, po ma merr shpirtin kjo hije.
Ç’ mesazh më sjell, e çfar po ndjell, me atë të gërvishur zë
Kur mban iso: “Kurrë më“?


I përhumbur në mendime, s’kish ç’të thoshte goja ime.
Sytë e korbit prush i zjarrtë, çanin gjoksin tim si shpatë.
Vazhdoja me profecira, fantazoja marrëzira
Të bukrin jastëk kadife, me mallëngjim e vështroja,
Se Lenor, ah!, përmbi të kurrë më , s’do të pushojë
Sa të jetë jeta, ah! Kurrë më!


Befas ajri u rëndua, me timjan u parfumua.
Ja serafimët me nge, shkelin rëndë dyshemenë.
Qyqar thirra tani ç’ke? Ata do të shpien Atje.
Pije helmin e harrimit, lamtumirë thuaj kujtimit
Pije me fund o i gjorë, ta harrosh yllin Lenor
Krra, krra korbi: Kurrë më!

Profet,- thashë, korier i ferrit, profet je, qofsh zog a dreq.
Të pruri ty Shpirttunduesi apo stuhia në breg ? 
Ty trimosh i zvetënuar, te kjo shtëpi xhindpushtuar,
Mos vallë fantazmat të prunë? Më thuaj të lutem shumë!
A ka më zgjim nga i Madhi Gjumë? Më trego vetëm këtë!
Klith katrani: Kurrë më!


Profet, thashë zot i nëntokes,- profet je qofsh zog a dreq.
Për atë qiell sipër kokës, për Atë lart që botën ndreq!
Thuaj shpirtit flakëshuar, Atje sipër në Eden
Do ta përqafoj shënjtoren, që mes ëngjëjve shkëlqen?
Vajzën e rallë dritë hyjnore, që i thonë ëngjëjt Lenor?
Çirret korbi: Kurrë më!


Ca si tepër të durova, shpend qeros, thashë- dhe u çova.
Kthehu prapa mes stuhisë, në errësirën plutoniane,
Pendë e zezë të mos mbesë, nga qënia jote mjerane.
Lermë në vetminë time, ik prej bustit përmbi derë
Hiqma sqepin tënd nga zemra, ligësi mbushur me vrerë !
Foli korbi : Kurrë më,- si ngaherë. “


Ndërkohë korbi pa u tundur, rrinte ulur, rrinte ulur.
Mbi të zbehtin bust Athine, përmbi derë të dhomës sime.
Sytë e tija më kujtonin, demonët kur ëndërronin.
Llampa që ndriçon përsipër, hijen ja vërtit përdhe.
Dhe shpirti im brënda hijes, që mbulon gjithçka mbi dhe,
Nuk sheh dritë: Kurrë më.

Vizatimi i fytyrës së lumturisë...

..me shkumësa të të gjitha ngjyrave
mbi tabelën e zezë të fatkeqësisë
ai vizaton fytyrën e lumturisë...

Charles Pennequin - Mullixhiu dhe e bija

Në fakt kjo është historia e një njeriu. Ai është mullixhi, e bija është e dashuruar. Nuk dihet mirë përse por ato janë të varfër. Thatësira. Kjo sepse ai është mullixhi. Mullixhinjtë janë të varfër në këtë vend. Dhe e bija e tij është e dashuruar. Ky është kulmi. Sepse ajo është e dashuruar me një princ. Princi ka qenë i dashuruar ai gjithashtu. Por mullixhiu ka frikë. Ai ka frikë për të bijën e vet. Ajo do të bjerë nga lart. Apo diçka e tillë. Sidoqoftë ato do t’a kenë ngushtë. I ati i thotë asaj të mos shohë ëndrra. Babai i saj është mullixhi. Këto janë të varfër. Kjo është varfëria dhe i ati i saj. Dy vjet borxhe. Huadhënës ngado. Lakmi për të bërë qejf mbarë e mbrapsht. Por është vajza e tij. Dhe kulmi : ajo është e dashuruar. Dhe me një princ për t’u vënë kapakun të gjithave. Princi u bënë kaq kohë që nuk po bëhet i gjallë. E bija e mullixhiut mërzitet. Krejt e vetme. Në fund të vrimës. Vrima e jetës së saj. Mulliri. Mulliri nuk i ka punët mirë. Mullixhiu shqetësohet. Vajza është e dashuruar me një djalë jo të rangut të saj, të llojit të saj, të kushtit të saj. Kjo është varfëria. Kjo është e shëmtuar. Skamja zë vend. Mullixhiu është akoma i ri. Dëshpërim. Ajo pret princin e saj. U bënë tani pak kohë që ai nuk po duket. Pak më përpara ato shiheshin shpesh në rrugë. Deri atëherë kur ai nuk vjen më. Tani ja ai tek duket. Ai është mbi kalin e tij. Ose më mirë është në këmbë. E dashura e saj e sheh. Ajo qan. Ajo shqetësohet. Princi jep plot para. Mullixhiu është i kënaqur. Kurse ai është i zënë ngushtë. Princi është i zënë ngushtë. E fejuara është e mërzitur. Përse gjithë kjo heshtje. Tani ai do t’a marrë atë më vete. Por vetëm pak më vonë. Pas një kohe të gjatë. Një kohe mjaft të gjatë ku vajza mërzitet. Dhe i fejuari duket i zënë ngushtë. Një kohë e gjatë ku shohim gjithashtu mullixhiun tejet të kënaqur. Ai i thotë atij Ja që kështu është. Mullixhiu. Jo princi. Princi thotë ja që kështu është. Ai ia thotë këtë vajzës. Vajza i thotë atij Nuk jam më e dashuruar. Jo. Është ai që ia thotë këtë asaj. Është djali ai që nuk është më i dashuruar. Por ai nuk i thotë nuk jam më i dashuruar. Ai i thotë : jam i paguar. Të pata thënë. Është mullixhiu. Të pata thënë që ai i thotë asaj. Dhe pastaj djali largohet. Dhe vajza gjendet e varur. Dhe mullixhiu është mplakur shumë. Ja kaq. 

Thënie nga Gabriel Garcia Marquez

Mundi për të shkruar një tregim të shkurtër është po aq intensiv sa mundi për të nisur një roman. Sepse në paragrafin e parë të romanit duhet të kesh përcaktuar gjithçka: strukturën, tonin, stilin, ritmin, gjatësinë dhe herë-herë deri edhe karakterin e ndonjë personazhi. Ç’vjen më pas është kënaqësia e të shkruarit, gjëja më intime dhe më e vetmuar, dhe nëse nuk mbetemi tërë jetën duke korrigjuar librin, kjo ndodh sepse po ai rigorozitet i çeliktë që duhet për të filluar, të imponohet edhe për ta mbaruar veprën. Përkundrazi, tregimi nuk ka as fillim e as fund: ai ngjit ose nuk ngjit. E kur nuk ngjit, përvoja jote dhe e të tjerëve tregon se del më e hajrit ta nisësh prapë nga e para nëpër një udhë tjetër, ose ta flakësh në kosh

Letra e Lamtumirës - Gabriel Garcia Marquez

Nëse për një çast Zoti do të harronte se
jam një kukull lecke e
do të më dhurojë paksa jetë, ka gjasa se
nuk do të them gjithçka që mendoj,
por patjetër do ta mendoj çdo gjë që do ta them.

Do t’iu jepja vlerë gjërave, jo për vlerën që kanë,
por për kuptimin që kanë.
Do të flija pak, do të ëndërroja më shumë,
e kuptoj se për çdo minutë që i mbyllim
sytë, humbim gjashtëdhjetë sekonda dritë.

Do të ecja përpara kur të tjerët do të ndaleshin,
do të rrija zgjuar kur të tjerët do të flinin,
do të dëgjoja kur të tjerët flasin dhe
dhe sa do të shijoja një akullore të mirë çokolate!

Nëse Zoti do të më dhuronte paksa jetë,
do të vishesha thjeshtë,
do të shtrihesha në pishë të diellit duke lënë zbuluar jo vetëm
trupin tim por edhe shpirtin tim.

Zoti im, nëse do të kisha një zemër, do ta shkruaja
urrejtjen time në akull dhe
dhe do të prisja që të shkrihej në diell.

Do të pikturoja me një ëndër të Van Gogut
sipër yjeve një poemë të Benedettit
dhe një këngë e Serratit do të ishte serenata
që do t’ia kushtoja hënës.

Do t’i ujitja me lotët e mi trëndafilët,
për ta ndjerë dhimbjen e gjembave të tyre
dhe puthjen e mishtë të petaleve të tyre…
Zoti im, nëse do të kisha paksa jetë…

Nuk do të lija të kalonte qoftë një ditë të vetma
pa iu thënë njerëzve se dua,
se i dua. Do t’i bindja të gjithë burrat e gratë
se janë të parapëlqyerit e mi dhe
do të jetoja i dashuruar nga dashuria.

Njerëzve do t’ua provoja
sa gabojnë tek mendojnë
të heqin dorë së dashuruari
kur plaken, pa e ditur
se plaken kur heqin dorë së dashuruari.

Një fëmije do t’i jepja flatra,
por do ta lija ta merrte fluturimin vetë.
Të moshuarit do t’i mësoja
se vdekja nuk vjen me pleqërinë
por me harresën.

Kaq shumë gjëra kam mësuar nga ju, Njerëzit!
Ka mësuar se e gjithë bota adhuron të jetojë
mbi majën e malit,
pa e ditur se lumturia e vërtetë
është në ngjitjen e shpatit.

Kam mësuar se
kur i sapolinduri shtrëngon me grushtin e tij të vogël,
për herë të parë, gishtin e babait të tij,
e mban shtrënguar për gjithmonë.
Kam mësuar se një njeri
ka të drejtë ta vështrojë një tjetër
nga lart poshtë vetëm
kur duhet ta ndihmojë për t’u ngritur.

Janë aq shumë gjëra
që kam mundur të mësoj nga ju,
por realisht,
nuk do të më shërbejnë shumë,
sepse kur do të m’i vendosin
brenda asaj valixheje,
palumturisht do të jem duke vdekur.


Pushofsh në paqe, Gabriel Garcia Marques

Annabel Li - Edgar Allan Poe; njëkohësisht poezia ime e preferuar e të gjitha kohërave

Ka shumë e shumë vjet
Në një vent afër në det,
Ish një vajzë që mundni ta njini tani
Nën emrin Annabel Li;
Dhe kjo vajzë më donte edhe tjeter s’kërkonte
Veç ta deshja sikundër më desh.

Isha i vogël dhe ish e vogël në vjet

N’atë vent afër në det;
Po duheshim më tepër se me dashuri
Unë dhe im Annabel Li;
Me një dashuri që edhe Engjëjt lart në lavdi
Që të dyve na kishin zili.

Andaj, tani e shumë vjet,
Tek ky vent afër në det,
Fryri veriu nga ret’ e ma ngriu
Të bukuren Annabel Li;
Edhe motrat e saj engjëllesha
Ma rrembyen, ma mbyllën në varr se e desha,
Dhe kështu më la shëndet
Nga ky vent afër në det.

Engjëjt që s’kishin sa ne dashuri
Që të dyve na mbanin mëri.
Po prandaj, siç e dini vërtetë
Tek ky vent afër në det
Fryri veriu një nat’ e ma ngriu
E ma vrau tim Annabel Li.

Dashuria që kishim ish m’ë e fortë se çdo dashuri,
S’e ka patur as plak as i ri,
As i marr’ as i urtë njeri
Dhe as Engjëjt e qiellit në erë,
As demonët pëposh në skëterrë
Shpirtin tim s’mund ta shqitin nga shpirti
I së bukurës Annabel Li.

Se tek hëna që ndrit, syri im ëndërrit
Për të bukurën Annabel Li;
Dhe çdo yll që shkëlqen syt’ e ëmbël rrëfen
Të së bukurës Annabel Li;
Nat’ e ditë e shoh, edhe zemren ma ngroh,
Shoq’ e dashura ime, e mjera jetime,
Përmi varrin ku deti buçet,
I rri pranë mi varrin në det.

I çmenduri pas Elsës - Louis Aragon

(1963)


Ka gjëra që nuk ia them Askujt Atëherë
Ato nuk i bëjnë keq askujt Por
Fatkeqësia është
Që unë
Fatkeqësia fatkeqësia është
Që unë këto gjëra i di

Ka gjëra që më brejnë Natën
Për shembull gjëra si
Si të them si gjëra si ëndërra
Dhe fatkeqësia është që këto nuk janë aspak ëndërra

Ka gjëra që më janë krejt
Ama krejt të padurueshme edhe pse
Nuk them asgjë edhe pse nuk 
Them asgjë më kuptoni më kuptoni mua mirë

Atëherë kjo ju nganjëherë kjo ju mbyt
Më shikoni më shikoni mua mirë
Shikoni gojën time
Që hapet dhe mbyllet dhe nuk thotë asgjë

Të mendosh vetëm tjetër gjë
Të ëndërrosh me zë të lartë dhe nga unë
Dalin fjalë nga çka unë habitem
Që nuk i bëjnë keq askujt

Në vend të kësaj unë kam frikë prej meje
Nga kjo gjë në mua që flet

E di mirë që kjo nuk duhet
Por ç'mund të bëj unë
Goja hapet dhe shpirti është aty
Që drithëron zog mbi buzën time

O gjithçka që nuk e them
Që nuk ia them askujt
Fatkeqësia është që kjo tingëllon
Dhe godet papushim në mua
Fatkeqësia është që kjo është në mua
Edhe pse askush nuk e di këtë
Jo më lini mua jo më lini mua
Nganjëherë ia them vetes nganjëherë
Vlen më mirë të flasësh sesa të heshtësh

Dhe pastaj e ndjej që lagen
Këto fjalë të mia në pështymën time
Këtu është fatkeqësia jo e imja
Fatkeqësia që n'a është e përbashkët
Tmerron njerëz të tjerë
Dhe kush pra të pati dhënë dorën
Duke e ditur çfarë ne jemi

Për pak për pak që ti t'a kesh thënë
Atë që nuk mund të marrë formë
Atë që të banon dhe merr formë
Të paktën që është në udhë
Që shtyp grushtin tënd
Dhe njerëzit Ç'doni të thoni
Ti ndjehesh ashtu siç ndjehesh
Shtazë përballë njerëzve Ç'po thoja
Ç'po thoja Ah po ndoshta
Që bën kohë e bukur që do të bjerë shi që duhet të ikim
Ku pra Edhe kjo është e tepërt
Dhe i ruaj nëpër dhëmbë
Këto fjalë frike që ato nënkuptojnë

Mos më shikoni brenda
Që bën kohë e bukur kjo ju mjafton
Mund të them që bën kohë e bukur
Edhe pse bie shi mbi fytyrën time
Të besosh në diellin kur bie ujë
Fjalët në mua vdesin kaq fort
Që kaq ashpër më plagosin
Fjalët që nuk i formoj
A është vdekja e tyre në mua ajo që kafshon

Fatkeqësia është të dish mbi çfarë
Nuk flas njëkohësisht
Dhe mbi çfarë megjithatë unë flas

Eshtë në ne kjo që n'a duhet të heshtim...

Vetëm - Edgar Allan Poe

Qysh nga ora e fëmijërisë, unë nuk jam
Njëlloj me të tjerët ; unë nuk shoh
Siç të tjerët ; unë nuk di t'i nxjerr 
Pasionet e mia nga ujëvara e përbashkët
Nga një tjetër burim vjen
Dhimbja ime, kurrë nuk kam mundur për t'a zgjuar
Zemrën time në tonin e gëzimit të të tjerëve
Dhe gjithçka që doja, unë e doja vetëm
Eshtë atëherë - në fëmijërinë time - në agim
Të një jete të vrullshme që qe nxjerrur
Në çdo hon të së mirës dhe së keqes,
Ky mister që gjithmonë më mban -
Në vërshime dhe në ujëvarë
Në thepisjen e kuqe të malit --
Në diellin që sillet përreth meje
Në arin e tij vjeshtor
Në vetëtimën që fluturonte në qiell dhe kalonte
Pranë meje për t'u larguar,
Në gjëmimin dhe në stuhinë
Dhe në renë që merrte formën
(Ndërsa anash qielli ishte blu)
E një demoni në sytë e mi. 

Shpirti binjak

Që nga fëmijëria na mësojnë të besojmë në diçka që madje as ata që na e mësojnë nuk e dinë a ekziston vërtet?! Na mësojnë se ne duhet të kërkojmë dikë që do t'i përmbushë të gjitha ato që ne do të donim t'i kishim, që do të na pranojë siq jemi dhe se pa marrë parasysh rrugët e jetës ne do ta gjejmë këtë person që do t'i dashurojë të mirat dhe të këqijat tona. Por, nuk na mësojnë se si ta njohim këtë person. Çfarë nëse shpirti ynë binjak na kalon pranë dhe ne nuk e njohim?! Çka nëse shpirti ynë binjak është njeriu me të cilin ndajmë karrigen e autobusit?! Ose shpirti ynë binjak qëndron në ndonjë spital i sëmurë dhe ne nuk arrijmë të shkojmë t'ia japim lamtumirën e fundit?! Apo, edhe ai është duke të kërkuar por nuk po të gjen?! Trishtim. Realiteti dhe shpirti binjak nuk janë asgjë përveç dy gjëra që nuk përkojnë me njëra-tjetrën. Madje dhe gjyshërit tanë që janë plakur bashkë nuk do të thotë se kanë qenë shpirtëra binjakë por vetëm se janë pajtuar me atë qka iu është ofruar dhe me kohën janë mësuar të bëjnë kompromis në jetën e tyre të përbashkët. Të bësh kompromis me jetën do të thotë të bësh një jetë gjysmake duke ngushëlluar veten se u pajtove me fatin se s'kishe ç'të bëje. Por, e vërteta qëndron se shpirti binjak vërtet nuk egziston sepse askush nuk e ka gjetur deri më tani. Edhe çiftet më të dashuruara që dikur i ngjanin Romeo dhe Zhulietës me kohën kanë filluar të shndërrohen në Tomin dhe Xherin. Sa kontrast apo jo? Por, kjo është ashtu siq është, dhe është një shembull që të ndalojmë së kërkuari Romeon apo Zhulietën tonë dhe të fillojmë së kërkuari njeriun që mbi të gjitha na respekton, që mund të mos jetë shpirti ynë binjak por në shpirtin e tij apo asaj je ti dhe kur e keqja iu godet ju vetëm sa ia shtrëngoni dorën njëri-tjetrit e jo t'ia lëshoni dhe kur e mira troket në derën tuaj i gëzoheni të dytë dhe e festoni bashkë.
Ai njeri mund të jetë kontrasti juaj, por po ai kontrast ju dashuron dhe e dashuroni atëherë ia vlen çdo gjë.

Vetmia

Secili nga ne ka lindur vetëm dhe vetëm do të jetojë. Përveç binjakëve ata kanë lindur bashkë, por edhe ata jetojnë të ndarë, vetëm. Vetmia është pjesë e jetës, dikujt i pëlqen e dikujt jo, por të gjithë e përjetojmë. Disa ditë i kemi më të mira e disa më të këqija por të gjitha janë ditë. Çdo mëngjes me dëshirë apo pa të duhet të zgjohemi, të jetojmë edhepse shpesh të jetosh do të thotë të jesh si një i vdekur në mes të të gjallëve. E poashtu çdo mbrëmje detyrohemi që të flejmë dhe për shumicën ky çast do të ishte më i lumturi po të mos shoqërohej me ato kujtime të hidhura që na shfaqen sapo t'i mbyllim sytë, sikur një film që s'do ta shikosh. Në vend se të shohim ëndrra të bukura ne humbim këtë mundësi duke kujtuar ëndrrat e pamundura dhe shtyrë veten në greminën më të madhe të jetës - mosbesimin në vetvete. E kur nuk i beson vetes atëherë detyrohesh t'iu kërkosh këshilla të tjerëve për zgjedhjet që duhet t'i bësh ti. I lejon të tregojnë si duhet të jetosh jetën e cila të takon ty. Nëse ke sukses duhet t'iu falënderohesh, e nëse dështon pasojat i bartë ti,sepse vetëm ti je fajtor për gabimet që të thanë të tjerët t'i bësh e ti i dëgjove. E prapë mbetesh vetëm! Kush dëshiron të rrijë me një njeri të dështuar e të pasigurt që jeton ashtu si i thonë e nuk është në gjendje as të gaboj vet? Mos vallë mendon se përkrahë teje do të rrinë "miqtë e tu të shtrenjtë"?! Jo, ata nuk janë vërtet aty kur ti ke nevojë. Jo nuk quhen miq ata që në mes të një turme të bëjnë ta përjetosh vetminë. Jo jo, nuk janë as ata që të thonë vetëm fjalë të bukura e ti i beson, por akoma pa ta kthyer kurrizin mendojnë si të ta bëjnë gropën. Apo mos vallë vërtet mendon se është mik ai që nuk t'i uron sukseset por qesh me dështimet e tua? Jo hapi sytë, nuk është miku kështu.Mos u çuditë! Kështu është kjo botë padrejtsinë e mban si kurorë, e gënjeshtrën si parzmore ndërsa shpatë e ka mashtrimin. E këtu na kujtohet ajo thënia: "Më mirë vetëm, se sa në shoqëri të keqe". Besoj se edhe vetmia ka bukurinë e saj, ajo nuk të mashtron, nuk të gënjen, nuk qesh me ty por përkundrazi me heshtjen e saj ajo t'i dhuron dy gjëra që vështirë i gjen te një mik. Ta dhuron qetsinë dhe mijëra fjalë që vetëm ti mund t'i dëgjosh. Vetmia e respekton dhimbjen tënde dhe gëzimin tënd me heshtjen e saj dhe po dite ta dëgjosh, i fituar do të jesh ti sepse atëherë do mësosh ta vendosësh veten së pari dhe t'i besosh vetes e jo të tjerëve.

Sekretet e errësirës

Në errësirën e ftohtë të natës, kur pemëve ua prish qetësinë era e lehtë, fshihet një zë. Një zë që nuk arrijmë ta dëgjojmë ne, shpirtrat e mbushur me ligësi të kësaj bote të pisët që të vërtetën e shndërruam në gënjeshtër!
Ai zë ekziston sepse kur e thithim atë ajër të freskët na kaplon ajo ndjesia e pafajsisë pikërisht sikur kur ishim fëmijë aq të vogël e të pambrojtur që fshiheshim pas krahëve madhështor të nënave tona, së paku për një sekondë dëshirojmë të jemi të pafajshëm si atëherë, sikur vetëm edhe njëherë të vetme.. por fatkeqsisht asnjë zë që e sjell ajo erë nuk është aq i fuqishëm sa ndjenjat e këqija të kësaj bote, na lënduan shumë që të hjekim dorë nga urrejtja por as të hakmerremi zemra nuk na e lejon!!
Merr frymë thellë, ti nuk je njeri i keq nëse ndonjëherë ishe nuk është vonë të pendohesh,nëse e ke jetën e shkatërruar mos e shkatërro edhe zemren dhuroja një mundësi të gjej paqe brenda saj. Jo, mos e bëj sepse e keqja nuk mbretëron asnjëherë më shumë se e mira...

Unë jam e kuqja - Orhan Pamuk

"Unë jam e kuqja"

Unë jam i vdekur

Tani unë jam një i vdekur, një kufomë që dergjet në fundin e një pusi. Ka kaluar shumë kohë që nga dita kur dhashë shpirt dhe zemra më ndali së rrahuri, por askush, përveç vrasësit tim të poshtër, nuk i di ato që kam hequr.
 Ndërsa Ai, maskarai i pafytyrë, për t’u siguruar nëse kisha vdekur ose jo më përgjoi frymëmarrjen, më mati pulsin dhe pasi më goditi me shqelm në fyt, më barti gjer te gryka e pusit e më lëshoi në fundin e tij. Kafka e kokës, e bërë shoshë nga goditjet me gurë, mu coptua edhe më keq kur u përplas pas blloqeve të gurta: fytyra, faqet, balli, u shtypëne shpërfytyruan, kockat m’u shkërmoqën dhe nga goja më shpërthyen currila gjaku.
U bënë katër ditë që jam larguar nga shtëpia: Gruaja dhe fëmijët po më kërkojnë. Vajza, e cila po tretet së vajtuari, nuk i ndan sytë as edhe për një çast të vetëm nga porta e avllisë. Të gjithë e kanë gozhduar vështrimin te rruga, te pragu i derës.
A thua janë duke më pritur akoma te porta, nuk jam shumë i sigurt për këtë. Ndoshta, tashmë, janëmësuar me mungesën time, sa keq! Njeriut, kur është këtu ku n dodhem unë tani, i duket sikur jeta që la pas rrjedh njëlloj si ditët që shkuan. Para se të lindja unë ekzistonte diku një kohë që nuk kishte as fillim as fund. Edhe tani pas vdekjes më ndjek e njëjta kohë e pacakë! Kur isha në jetë as që më shkonte mendja për gjëra të tilla, jetojai lumtur dhe pa e vrarë mendjen nën aureolën e dritës së tkurrej midis dy kohëve të errëta.
Isha i lumtur, paskësha qenë i lumtur, këtë e kuptoj vetëm tani: isha dekoratori më i mirë në atelienë e padishahut dhe s’kishte një të dytë që të mund të m ë konkurronte. Me punimet që bëja jashtë ateliesë fitoja rreth njëqind akçe në muaj. Sigurisht që të gjitha këto e bënë vdekjen time akoma më të pashmangshme.

Robin Hud i pandershëm

Robin Hud i kohëve moderne, pikërisht i këtij shekulli, i kohës tonë. Merr nga i varfëri për t'i dhënë të pasurit, vjedh punë, djersë, ëndërra.. Një hero i korruptuar, i paskrupuj, që e duartrokasin të gjithë nga zori e jo nga qejfi. Një Robin Hud i pamoralshëm që s'ndalet së foluri për moralin. 

Bravo i qoftë..!!

Mizantropi - Zhan Batist Poklen

Më dhembin sytë kur shoh n’oborr e në qytet

Njerëz që m’i ngrejnë nervat përpjetë

Po, ndjej në vre të zi, një dëshpërim mynxyre

Kur rroj me ata që i shoh sesi sillen ndërmjet tyre

E s’gjej veçse ngado lajka e hipokrizi

Gënjeshtër, interes, dredhi, padrejtësi

S’përmbahem dot, pëlcas dhe pleqeve dhe të rinjve

Më është mbushur koka: t’ua përplas turinjve..

Aq shumë i urrej njerëzit në përgjithësi

Sa s’dua kurrë të dukem se sillem me urtësi

Po, e përgjithshme, gjithë njerëzit i urrej

Disa pse janë të lig, keqbërës sa më s’ka

Të tjerët sepse s’kanë keqardhje për ata

Se u mungon këtyre urrejtja e pashuar

Q’ushqen një shpirt fisnik ndaj vesit të shëmtuar

Dhe nganjëherë më vjen aq rëndë e aq vështirë

Sa t’i braktis të gjithë, të zhdukem në shkretëtirë

Po nuk durohen më vuajtjet që na kurdisin

Nuk rrihet më këtu ku të gjithë ta neverisin

Se ju me njëri - tjetrin si ujqërit jetoni

Prandaj, tradhtarë, askurrë mes jush nuk do më shikoni.

Thesari im - Charles Baudelaire

Thesari im

Nëse dhomat e shpirtit tim do vizitoje

Çfarë pretendon se do shikoje?

Cilin përbindësh mendon se fsheh?

Po të zhgënjej, por nuk më njeh.

Nuk ka nevojë për të trokitur.

Hyr, shih, kërko, mbet e habitur

Mure të zbrazët lyer pa ngjyra

Fotografi, por pa fytyra

Diku e hedhur afër shtratit

Është nje kuti e tersit, fatit

E mbushur plotë është me kujtime.

Brenda gjithë historia ime.

Janë fjalët që kam thënë aty,

gjithkush që njoha, perfshi ty.

Gjithcka që bëra, e ç’veç ëndërrova

Vendet ku shkela, ku jetova.

Janë zënkat tona dhe mërite

Janë puthjet netëve pa dritë

Veset e mia që aq urreve

Mërgimi i ngadaltë i reve.

Dënimet që vuajta për ty

Herët kur s’të pash ne sy

Jetët qe pa ty jetova.

Të tjera femra që dashurova

Janë dhe sekretet që s’të kam thënë

E amanetet që kam lënë

Fëmijet që kurrë nuk më lindën

Epshet që vrava se nuk mu bindën

Ka letra, që për ty i shkrova

Në zarfet që kurre nuk dërgova

E nëse gjithcka përmbys do kthesh

Sekretin më të madh do gjesh

Se e kam fshehur në fund fare.

Po nuk e pe, s’ke pare gjë fare.

Nxirre mes duarsh në shtrëngim.

K’të më të shtrenjtin sendin tim.

Balsamin që plagët shëronte,

kur kjo djall jete më kafshonte.

Para fytyrës ngadalë afroje.

Dhe mbylli sytë, pastaj zbuloje.

E kur ngadalë ta kesh zbuluar.

Veç një pasqyrë do gjesh në duar.

Do shohësh veten, reflektim.

Se ishe ti thesari im. 

Fjalë të pathëna...

Desha të flas

Fjala më mbeti në fyt

Janë ngopur të gjithë me fjalët tona...

Desha të shkruaj 

Për çfarë të shkruaj

Para meje kishin shkruar për çdo gjë

Era i mori shkrimet e tyre...

Desha të protestoj

Për shumëçka

Para meje kishin protestuar për gjithçka

Ato i varrosën në sarkofag...

Desha të çmendem

Nuk më lanë 

Më thanë: ka shumë të çmendur...

Dhe shtuan: 

- Së pari kuptohet vetja

Atëherë i mirret era

Flladit të pranverës...

E errësuan qiellin e tij të arsyes...

e errësuan qiellin e tij të arsyes, njëjtë me ato retë kobshëm të zymta, që errësojnë papritmas peisazhin romantik me një melankoli në pamje të pashërueshme. – Aty e më tutje e shohim të pafatin ta ngrejë çadrën e vet herë këtu, herë aty, ngjashëm me burrat e shkretëtirës, dhe ato pak gjëra të vetat t’i marrë me vete nga një qytet i unionit në një tjetër...

Do you stop believing in the moon...

Do you stop believing in the moon when the sun comes up? Or how about the sun when it's covered by the clouds? Just because you can't see us.. Doesn't mean we aren't there. Because we'll always be with you.. and that kind of makes you a guardian too.